اين را مي‌دانيم كه به امام زمان (عج) «شريك قرآن» گفته مي‌شود. اين تعبير به چه معناست؟ و چرا به ايشان «شريك‌القرآن» گفته مي‌شود؟
خواندن امام زمان (عج) با تعبير زيبا و گرانسنگ «شريك‌القرآن» برگرفته از سخنان ائمه معصومين، (ع) است. اين تعبير در چند زيارت معتبر خطاب به امام حسين (ع) و حضرت مهدي (عج) وارد شده است:
«السلام عليك يا امين الرحمان، السلام عليك يا شريك‌القرآن» «السلام عليك يا صاحب‌الزمان، السلام عليك يا خليفة الرحمان، السلام عليك يا شريك القرآن، السلام عليك يا قاطع البرهان»
از طرفي چون تعبير «شركاءالقرآن» در زيارت مجموعه ائمه معصومين (ع) مورد استفاده قرار گرفته، يقيناً مفرد آن «شريك‌القرآن» در مورد شخصيت ممتاز اين سلسله، يعني حضرت مهدي (عج) صادق خواهد بود:
«السلام عليك ائمةالمؤمنين... و عباد الرحمان و شركاءالفرقان و منهج‌الايمان» «السلام عليك ائمة المؤمنين و سادة المتقين... و شركاءالقرآن»
علاوه براين، اگر «شريك‌القرآن» بودن به معناي «همپا و همراه بودن با قرآن» باشد، كلام جاودانه پيامبر (ص) بر آن دلالت دارد كه فرمود: «اني تارك فيكم الثقلين كتاب‌الله وعترتي ما ان تمسكتم بهما لن تضلوا ابدا» «من كتاب خدا و خاندان خودم را به عنوان دو وديعت گرانبها در بين شما باقي مي‌گذارم، تا زماني كه به آن دو چنگزده باشيد، هرگز گمراه نخواهيد شد.»
اگر عترت و خاندان معصوم پيامبر (ص) قرين قرآن و همراه و همپاي آن شمرده شده‌اند، به يقين در روزگار ما اين عنوان در وجود شريف تنها باقيمانده آنان امام زمان (عج) تجلي مي‌يابد.
تنها اوست كه در اين دوران هميشه با قرآن و در كنار قرآن بوده و خواهد بود. اگر قرار باشد امت اسلام به حفظ امانت‌هاي پيامبر بزرگوار خويش پايبند باشند بايد در ضمن تمسك به قرآن، همواره به ولاي شريك القرآن حضرت مهدي (عج) نيز متمسك باشند.
اگر «شريك‌القرآن» بودن امام در تلازم با «شريك‌الامام» بودن قرآن قرار گيرد و مشاركت هر دو را در ابعاد مختلف اعجاز و هدايت برساند، باز هم همان سخن پيشين پيامبر(ص) بر آن دلالت دارد كه فرمود:
«تا زماني كه به هر دو وديعه چنگ زده باشيد، هرگز گمراه نخواهيد شد.»
تمسك به قرآن در كنار تمسك به امام زمان (عج) است كه اثربخش و حيات‌آفرين است، چنانكه تمسك به امام زمان (عج) دركنار تمسك به قرآن است كه از ضلالت و سرگشتگي باز مي‌دارد.
قرآن و امام اگر هر دو با هم در زندگي فرد يا ساختار جامعه‌اي مورد توجه و اقتدا قرار گرفتند، هدايت آن فرد يا جامعه تضمين شده خواهد بود، چنانكه امام و قرآن اگر هر دو با هم مورد بي‌توجهي و غفلت واقع شدند، ضلالت و سقوط آن فرد وجامعه قطعي خواهد بود.
حال اگر امام بدون قرآن، يا قرآن بدون امام در حيات فرد يا جامعه‌اي مطرح شد، نقش هدايتي هر دو عقيم خواهد ماند و ديگر رشد و حركت و پويايي را به ارمغان نخواهند آورد.
مثال چنين شراكتي را در مشاركت آب و آفتاب براي رشد گياه مي‌توان جست، گياه با بهره‌گيري از آب و آفتاب است كه رشد مي‌كند و به برگ و بار مي‌نشيند.
با توجه به همين مشاركت طرفيني بين «قرآن و امام» است كه مي‌توان گفت در منطق پيامبر(ص) كه منطبق بر وحي است، قرآني كه شريك امام معصوم نباشد، قرآن هست، اما «معجزه جاودانه اسلام» و «كتاب هدايت» و «يگانه قانون سعادت» نيست و نيز امامي كه شريك قرآن نباشد، امامت مي‌كند، اما «امام معصوم» و «يگانه پيشواي راه نجات « نيست.
در همين راستاست كه پيامبر (ص) مي‌فرمايد: «علي مع القرآن و القرآن مع علي» «علي (ع) با قرآن است و قرآن با علي» و اگر بپذيريم كه علي (ع) و حضرت مهدي (عج) به عنوان آغازگر و پايان‌بخش سلسله وصايت و امامت هر دو يك نورند و دو جلوه يك حقيقت ناب به شمار مي آيند، مي‌توان سخن پيامبر (ص) را عموميت داد و گفت: «مهدي (عج) با قرآن است و قرآن با مهدي (عج)» كه اين بياني ديگر از همان تعبير شريف و شگفت «شريك القرآن» بودن امان زمان (عج) است.
|
امتیاز مطلب : 5
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
